MadZ - SESJA - Imperialistyczne zapędy

Kolejny skwarny dzień na Pustkowiach miał się ku końcowi. Powoli opadały tumany kurzu wzniecone przez stopy licznych przechodniów. Osada Targowisko zdawała się oddychać z ulgą gdy ostatni leniwi wędrowcy zasunęli za sobą brudne szmaty zastępujące zbędne w takiej temperaturze drzwi.

Podczas, gdy dzień był ojcem targu, noc była matką rozpusty. W tym miejscu, gdzie nie było żadnej kaplicy Świętego Płomienia, cześć oddawano wódzie i przygodnemu parzeniu się w licznych zakamarkach wąskich uliczek. W każdym domostwie słychać było odgłosy pijaństwa i swawoli.

Puste stragany wypełniające każdy wolny skrawek przestrzeni straszyły wystającymi elementami konstrukcji. Pośród nich hulał nigdy nie ustający gorący wiatr niosąc echo niedawno dobijanych targów. Gdzieś poza ogrodzeniem osady muczały brahminy domagając się wody. Ich strażnicy już dawno spali w gnoju nieprzytomni od alkoholu i innych używek, których nieposkromiony strumień lał się przez uliczki Targowiska.
To miasteczko żyło raz na miesiąc, ale żyło dość intensywnie, by nieliczni osiadli mieszkańcy mieli o czym opowiadać do następnego przybycia karawan.

Około czwartej nad ranem z uliczek zniknęli ostatni ledwie przytomni rozpustnicy. Zapadła grobowa cisza. Nawet wiatr zdawał się chrapać pijany gdzieś pośród skał na horyzoncie.

***

Nikt nie zwrócił uwagi na złowróżbne cienie przemykające pośród posklecanych z byle czego domostw, które tylko słowo honoru utrzymywało jeszcze w całości. Mordercy byli szybcy i cisi jak poranny powiew, liczni jak mrówki i skuteczni jak jad napromieniowanych skorpionów.

Właśnie szpikulcami nasączonymi esencją tej śmiercionośnej trucizny uśmiercali pogrążonych w błogim śnie mieszkańców, karawaniarzy, najemników i dziwki. Czasem któryś przystawał nad ofiarą, wyjmował inny szpikulec i, ukłuwszy ofiarę, wywlekał ją przed budynek. Stamtąd inne cienie zawlekały ofiary poza osadę w sobie tylko wiadomym celu…

Rzeź ponad trzystu osób nie trwała więcej niż dwadzieścia minut. Ciemna fala błyskawicznie zniknęła z osady, zostawiając po sobie tylko trupy…

Popełnili jednak jeden błąd - nie sprawdzili wszystkich pomieszczeń.

Pod podłogą jednego z wyszynków znajdowała się spora piwnica na zapasy. Z racji pory karawan była pusta i przeznaczono ją na dodatkową salę dla gości. Bez zbytnich wygód – kilka materacy, oddzielonych brudnymi szmatami, prowizoryczna latryna w rogu. Ale zawsze to lepiej niż spanie na piachu, który potrafił wcisnąć się w dosłownie każdy otwór ciała…

W tym przybytku luksusu zostali umieszczeni spóźnialscy, którzy nie zdążyli zawczasu zająć czegoś lepszego, lub tacy, których stać było jedynie na takie lokum.

***

Jakimś zrządzeniem losu zabójcy nie zwrócili uwagi na małego chłopca, który wtulił się w pierś matki, gdy ta padła bez życia po całonocnej orgii. Jakimś zrządzeniem losu temu dotychczas płaczliwemu i bojaźliwemu chłopcu udało się nie pisnąć ani nie poruszyć, gdy zabójca w ucho jego matki wbijał szpikulec ze śmiertelną trucizną. Jakimś cudem chłopiec nie mrugnął okiem gdy morderca patrzył na niego przez ułamek sekundy zdający się wiecznością…
Pragnął tylko jednego – schować się. Znał dotyk śmierci. Wiedział, że ona krąży bardzo blisko w swej czarnej sukni. Wychowywał się w tym przybytku jako syn jednego z trzech braci – właścicieli. (Wciąż pozostaje tajemnicą, którego…) W pierwszym odruchu skierował się do klapy w podłodze. Adrenalina i zwierzęcy instynkt przetrwania robiły swoje – bez trudu podniósł klapę. Jeszcze raz spojrzał za siebie wzrokiem czujnego szczenięcia i wpełzł na drabinę. Po chwili zastygł bez ruchu.

Ujrzał najdziwniejszą zbieraninę kreatur ludzkich i inszych, jaką tylko można było spotkać w piwnicy baru. Przy drzwiach, na czymś, co kiedyś było materacem, spał czteroraki wielkolud z rogami. Tuż za nim, skulił się chuderlawy człowieczek z jakimś dziwnym ustrojstwem pod pachą. Pod ścianą, na siedząco, spała młoda dziewczyna z nożem w dłoni, a obok niej posapywała przez sen druga, równie drobna. W kącie po drugiej stronie, w płaszczu i kapeluszu pochrapywał jakiś olbrzymi osobnik, którego stopy przywodziły na myśl straszliwe szpony stworów, o których chłopiec słyszał od Łowców. W jego cieniu na brzuchu leżał osobnik, któremu spod poszarpanego odzienia sterczały kości, dziwnie układając się na plecach.

***

Obudził ich przeraźliwy krzyk dzieciaka, do którego dopiero w tej chwili dotarł ogrom wydarzeń na górze.
- Przestań się drzeć! – mruknęła ostrzegawczo nożowniczka, zwinnym ruchem znalazłszy się przy chłopcu. – Stało się co?
Dzieciak był coraz bardziej przerażony, gdy wokół obstąpiły go te wszystkie dziwne postacie. Nie mógł przestać gapić się na ponętne piersi jednej z kobiet. Trzy! Aż trzy!
- Mowę Ci odjęło, gówniarzu? – syknęła przez zęby ich właścicielka.
- Tam! Tam! Oni wszystkich zabili! – krzyknął mały na całe gardło.
Nożowniczka uklęknęła przy nim i spojrzała mu w wielkie niebieskie oczy.
- Kto kogo zabił?
- Czarne cienie psze pani… Czarne cienie przyszły i ukuły mamę na śmierć…
Dzieciak zesztywniał cały, głośno westchnął i osunął się na ziemię.
Chuderlak przypadł do niego badając puls.
- Nie żyje – szepnął. Po chwili dało się dostrzec wypływającą z ucha malca strużkę krwi.